Hippe huiskamerconcerten in Groningen

Wie op vrijdagavond in Groningen denkt niks te doen te hebben, heeft niet goed opgelet. Gratis films kijken in het vernieuwde filmhuis ForumImages, de try-out van ‘Tirade’ door theatercollectief Naakt, of een avondje bankhangen in de huiskamer van Lepel Concerts; voor culturisten valt er genoeg te beleven. Stofwolk is nieuwsgierig naar de laatstgenoemde activiteit en we kiezen voor de Trefkoel, het leegstaande complex waar de huiskamerconcerten gehouden worden.

Bij de ingang betalen we een paar euro en vier trappen hoger wacht ons een gezellige, sfeervol verlichte woonkamer. Er hangt een subtiele wietlucht en een verdwaalde vlinder fladdert spastisch de kamer door. Een koud flesje Jupiler kost slechts een euro, dus de avond begint goed. Om ons heen luistert de hippe incrowd, gezeten op een bank of op de vloer, naar singer-songwriter Marije de Vries.

Marije de Vries speelt mooie, kalmerende eigen liedjes, samen met vriendin en huisgenoot Masha Schenkel. “Maar we zijn geen partners ofzo hoor”, lacht Marije. “Daar staat mijn vriendje”. Marije en Masha ogen als twee doodnormale, bescheiden, schattige meisjes, gewapend met gitaar en mandoline en luchtige zangstemmen. Onhandige opmerkingen tussen de nummers door komen misschien amateuristisch over, maar wekken ook sympathie op bij het publiek. En hoe schattig de meisjes ook mogen overkomen, hun sterke teksten en mooie kruisende zangpartijen zijn best overtuigend.

Volledig in overeenstemming met Lepels formule ‘rustig – vreemd – hard’ wordt het singer-songwriterduo opgevolgd door de vage kerels van EE33. De enorme hoeveelheid materiaal dat het ‘podium’ (lees: perzisch tapijt) opgesleept wordt, staat in schril contrast met het minimale instrumentarium van de voorgaande act en is minstens zo vreemd als de muzikanten zelf. Harm Wierda en Arno Bakker, twee behaarde mannen in retro outfits, improviseren erop los met onder andere een Rhodes orgel, allerhande blaasinstrumenten en een soort vintage loopstation dat is vastgeschroefd op ogenschijnlijk de steel van een oude lamp. Met dit interessante instrument starten ze beats en spelen ze de geluiden af die ze eerst ter plekke opnemen. Zo rommelt Arno wat in een kist op zoek naar het juiste instrument, smijt alles eruit wat hij niet nodig heeft en begint vervolgens als een bezetene twee bekkens op elkaar te slaan. Je begrijpt, EE33 is niet bepaald een genot voor de oren te noemen, maar wel zeer vermakelijk om naar te kijken.

Aan de zeskoppige band Eins, Zwei, Orchestra, waarover je al eerder hebt kunnen lezen op Stofwolk, de eer om deze avond ‘hard’ af te sluiten. De uitgebreide pedalboards die deze muzikanten uit hun flightcases toveren, beloven veel maar de belofte wordt helaas niet compleet ingelost. Natuurlijk, de geluidsinstallatie in de huiskamer is niet zo professioneel als de band misschien gewend is. En ja, het is inderdaad vervelend als je zang een heel optreden lang niet goed wordt uitversterkt. Maar in volle overtuiging een sambabal heen en weer wiegen zonder microfoon is toch duidelijk zinloos en overbodig. De drummer is strak en de leadgitarist speelt opvallend goede riffs, maar over het algemeen mag geconcludeerd worden: ‘less is more’.

Een gezellige avond loopt op zijn eind. Na nog een goedkoop biertje en een praatje, begeven we ons richting stad. Eén ding is zeker: in deze huiskamer zullen we nog vele vrijdagavonden doorbrengen.
Ella Stoffers